Tohumun Yolu

     Toprakta rahatça yatıyormuş tohum. Sıcaktan, soğuktan korunuyormuş. Toprak bir şey istemiyormuş ondan, koruyor kolluyormuş. Bir gün suyu görmüş. Etrafını sarmış su. Canını acıtmadan onu okşamış, sonra akmış gitmiş. Suyun yumuşacıklığı, sessizce akışı tohumun içinde bilmediği bir his yaratmış. Ne olduğunu anlamaya çalışmış, kendini dinlemiş. Hareket etmeyi istemiş. Su gibi akmak, bir bilinmezliğe doğru yola çıkma hevesi kaplamış içini. Duymuş ki, güneş varmış yukarıda, yakıyormuş bazen, ama ışıl ışılmış. Karanlıkları aydınlatıyormuş. Besliyormuş, ısıtıyormuş, bazen de saklanıp yok gibi oluyormuş. Bilinmezin korkusunu hissetmiş tohum. Bir yandan da içindeki büyüme isteğini. Güneşten korksa da, cesurmuş tohum, toprağın altından çıkarmak istemiş boynunu, ona doğru uzamak. Ya yakarsa diye endişe etmiş ama toprağı hatırlamış; koruyucusunu. Toprağa doğru aşağı da uzamayı planlamış. Düşünmüş ki böylece güneşin ışığına doğru uzarken, toprak her zamanki gibi onu koruyup kollayacaktır. 

     Tohumun isteği varmış. İsteğini denemek için çabası. İçinde hissettiği bir yolu varmış. Bu yol iki yönlüymüş. Yukarı ve aşağı. 

     Tohum yatabilirdi senelerce rahatlığında, toprağın korumasında. Neydi onu dışarı çıkaran, cesareti mi, merakı mı, toprağa ve yoluna olan güveni mi, suyun yol göstericiliği mi? 

     Bir gün bir su damlası gelir bir yol gösterir, güzel şartlar oluşturur, hareketi gösterir. Görmeyi seçen, korkularına rağmen cesaret de ederse içinde çabalamaya dair enerjiyi bulur ve onu kullanır. Tohum durdu, izledi, isteğini ve ihtiyacını farketti, korkusunu ve endişesini gördü, karşılığında desteğini ve koruyucusunu da gördü. İlham aldı, plan yaptı, harekete geçmek için adım attı. Artık sonucu ne olursa olsun yolda olmaya niyet etti. 

Cesaret edenin yolu zorlu da olsa önü açık olur.

Sevgilerimle,

Hande Kumrulu